Yazar "Rezayifar, Vida" seçeneğine göre listele

Listeleniyor 1 - 1 / 1
  • Küçük Resim
    Öğe
    Valproik asit ve baicalein kombinasyonunun akciğer kanseri hücre soylarında sitotoksik/apoptotik etkilerinin araştırılması
    (İstinye Üniversitesi / Sağlık Bilimleri Enstitüsü, 2021) Rezayifar, Vida; Aztopal, Nazlihan
    Dünyadaki en yaygın malignitelerden biri olan akciğer kanseri, kanser ile ilişkili ölümlerde birinci sırada yer alır. Valproik asit (VPA) bir anti-epileptik olarak klinikte uzun süredir kullanılmaktadır ve bir HDAC inhibitörü olarak hem mono terapi hem de kombinasyon terapide etkinliği birçok ajan varlığında araştırılmıştır. Ancak, akciğer kanserinde, VPA’nin mono terapide sitotoksisitesi etkileyici değildir. Baicalein (BAİ)’in çeşitli kanserlerde sitotoksik etkisi tanımlanmıştır ve kombinasyon tedavilerde önemli biyoaktif tavır sergileyen doğal bir bileşiktir. Bu nedenle, çalışmamızda, VPA ve BAİ’yi birlikte kullanarak sitotoksik aktiviteyi arttırmak ve hücre ölümünü uyarmak amaçlanmıştır. Mevcut tez çalışmasında, Valproik asit ve Baicalein kombinasyonunun A549 ve BEAS-2B akciğer hücre soylarındaki etkisininin araştırılması amaçlanmıştır. Bu amaçla, A549 ve BEAS-2B akciğer hücre soylarında, VPA ve BAİ’nin hücre canlılığı üzerine etkisi SRB canlılık testi ile değerlendirildi ve büyüme eğrisi oluşturularak GI50, TGI ile LC50 değerleri hesaplandı. VPA ve BAİ’nin eşlenik dozları ile 24-72 saat kombinasyon çalışmaları gerçekleştirildi. Bu analizlerin sonucunda kombinasyon indeksi değerleri belirlendi ve IC90’a en yakın doz (100uM+2mM), A549 hücre hattında sinerjizm ve BEAS-2B hücre hattında antagonist etki sergilediği gözlendi. Bu sebeple, 24-48 saat Anneksin V -FITC ve Kaspaz 3/7 aktivitesi gibi apoptotik analizleri bu doz ile gerçekleştirildi. Bu analizler sonrası kombinasyon tedavinin A549 hücre hattında erken ve geç dönem apoptotik hücre yüzdesi zamana bağlı olarak artış göstermiştir. Ayrıca, IC50 değerine en yakın kombinasyon dozu (25uM+0.5mM) hücrelerin migrasyon yeteneğini araştırmak için seçildi. Kombinasyon tedavi uygulanan hücrelerde, ajanların tek başına etkisine kıyasla, yara kapanma hızında belirgin bir değişiklik gözlenmedi. Sonuç olarak bu kombinasyon modelinin farklı kanser hücre soylarında denenerek klinik translasyonu için etki alanlarının genişletebileceği düşünülmektedir.